رو به سوی خــــــدا | ||
|
الف) رابطه خودشناسی و تهذیب نفس «وَ لا تَکُونوا کَالَّذینَ نَسُوا اللهَ فَاَنساهُم اَنفُسَهُم اُولئکَ هُمُ الفاسِقون» حشر-19 ترجمه: و همچون کسانی نباشید که خدا را فراموش کردند و خدا نیز آنها را به « خودفراموشی» گرفتار کرد، آنها فاسقانند. خلاصه ی تفسیر: چگونه خودشناسی سبب تهذیب نفس می شود؟ دلیل آن روشن است زیرا: اولاً: انسان از طریق خودشناسی به کرامت نفس و عظمت این خلقت بزرگ الهی و اهمیّت روح آدمی که پرتویی از انوار الهی و نفحه ای از نفحات ربّانی است پی می برد؛ آری درک می کند که این گوهر گرانبها را نباید به ثمن و بهای ناچیز فروخت و به آسانی از دست داد! ثانیاً :انسان با شناخت خویشتن به خطرات هوای نفس و انگیزه های شهوت و تضاد آنها با سعادت او پی می برد ، و برای مقابله با آنها آماده می شود . بدیهی است که کسی که خود را نشناسد از وجود این انگیزه ها بی خبر می ماند و شبیه کسی است گرداگرد او را دشمن گرفته ، اما او از وجود آنان غافل و بی خبر است ؛ طبیعی است که چنین کسی خود را آماده ی مقابله با دشمن نمی کتد و سرانجام ضربات سنگینی از سوی دشمن دریافت می دارد. ثالثاً:انسان با شناخت نفس خویش به استعداد های گوناگونی که برای پیشرفت و ترقی از سوی خداوند در وجود او نهفته شده است پی می برد.و تشویق می شود که برای پرورش این استعداد ها بکوشد ، و آنها را شکوفا سازد ؛ گنج های درون جان خویش را استخراج کند و گوهر خود را هویدا سازد. رابعاً :هریک از مفاسد اخلاقی ریشه هایی در درون جان انسان دارد ، با خودشناسی، آن ریشه ها شناخته می شود ، و درمان این دردهای جانکاه را آسان می سازد ، و به این ترتیب راه وصول به تهذیب را برای انسان هموار می کند و از همه مهم تر اینکه خودشناسی بهترین راه برای خداشناسی است.
*منبع:آیات اخلاقی/گردآوری و تنظیم:سید حسین هاشمیان و علی اصغر همتیان/صفحه ی 84 [ جمعه 92/2/13] [ حکیمه جوین ]
[ گل نوشته های شما () ]
|